- „Retro" to pewien styl, sposób patrzenia na świat - mówi Grzegorz Czech z galerii internetowej DCN Gallery. - Dawne „epoki" miały swój niepowtarzalny szyk, który na mnie działa i pasuje do mojej osobowości. Przedmioty „retro" kojarzą się nie tylko z klasą, ale także i z pewną elitarnością.

Pozytyw czy negatyw
Wzajemne przenikanie się dawnych i nowych trendów designerskich to proces ponadczasowy i absolutnie powszechny w każdej niemal dziedzinie związanej ze sztuką oraz kreacja w ogóle. Dlatego też „treść i forma" współcześnie produkowanych przedmiotów, służących do wyposażenia i aranżacji wnętrz, przywołują na myśl m.in. design lata trzydziestych, sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych XX wieku.

- Choćby w komunikacji miejskiej czy na ulicy nie raz spotykamy się z dźwiękiem dzwonków komórek, brzmiących jak klasyczny aparat telefoniczny sprzed kilkudziesięciu lat - zamyśla się Grzegorz Czech - Jest w tym chyba ukryty zalążek buntu, polegającego na celowym odstąpieniu od założeń, udogodnień, całego tego względnego konformizmu, na którego filarach opiera się nasza współczesność i cały - wciąż jakże modny w sztuce - pop-art. Staramy się stworzyć alternatywę (jak najbardziej użytkową!) dla kolorowej, masowej kultury popularnej. Stąd nasz wybór padł na rodzaj „powrotu do przeszłości", na klimaty „retro" właśnie. Łączy się to ze swoistym minimalizmem, designerskim stylem, który w ostatnich latach powrócił w chwale i na stałe zadomowił się w architekturze oraz aranżacji wnętrz. Cóż może być doskonalszym wyrazem minimalizmu, niż połączenie czerni i bieli? Ostatnio właśnie coraz częściej zauważa się modę na wnętrza, a także przeróżne produkty sztuki użytkowej, podporządkowane tej dwubarwnej tonacji.

Fotografia duszą

Fotografie w stylu „retro" to jednak coś więcej, niż tylko kolejna moda, która minie, by za kilkanaście czy kilkadziesiąt lat powrócić do łask architektów i artystów.

- Czarno-białe zdjęcia posiadają duszę - stwierdza Grzegorz Czech z DCN Gallery. - Może brzmi to dość banalnie, lecz w mojej ocenie brak kolorów wydobywa atmosferę, dodaje tajemniczości, zwykły obraz zamienia w poezję. To takie „haiku" dla oka odbiorcy. Ich proces powstawania doskonale oddają słowa mistrza fotografii pejzażowej Ansela Adamsa: „Czasami wydaje mi się, że pojawiam się w miejscach, gdzie Bóg daje mi znak, abym nacisnął migawkę".

Wielu entuzjastów fotografii potwierdza, że zdjęcia monochromatyczne są lepsze. Dzięki nim można odkryć prawdziwą magię obrazu. Dlatego też trudno się dziwić, że coraz częściej w domach można zauważyć artystyczne fotografie pozbawione jaskrawych barw.

Sztuka nie idzie na łatwiznę

- Dzięki monochromatyczności - pointuje Artur Toboła, architekt z pracowni architektonicznej Grid Architekci - miejsca pozornie zwykłe, takie jak Most Oławski we Wrocławiu, kawiarnia w Międzyzdrojach, łąka w Górach Sowich, tak niesamowicie przyciągają wzrok. W galerii jest wiele fotografii przedstawiających miejsca, które mija się bez zwracania na nie uwagi, a w których autor zdjęć znalazł fascynację, pierwiastek duchowości...

Zdjęcia:
„Szarlotka we dwoje, Międzyzdroje, 2003" Fot. DCN Gallery

„Mglisty ranek", Most Oławski, Wrocław, 2004 Fot. DCN Gallery